Ironia życia leży w tym, że żyje się do przodu, a rozumie do tyłu.
/Søren Aabye Kierkegaard/
Jednym z głównych celów psychoterapii jest złagodzenie problemu będącego bezpośrednim powodem zgłoszenia się do terapeuty. Czasami zdarza się, że główny objaw, który zakłóca czerpanie radości z życia codziennego traci na intensywności w trakcie psychoterapii, po nawiązaniu relacji terapeutycznej. Mimo tego, wielu pacjentów postanawia dalej kontynuować terapię. Wtedy celem spotkań terapeutycznych może stać się chęć zrozumienia i przeanalizowania schematów, które powtarzają się w życiu doprowadzając do cierpienia. Osiągnięcie wglądu emocjonalnego daje szansę zrozumienia dotychczasowych doświadczeń i znacząco może poprawić jakość życia „tu i teraz”.
Kolejną przyczyną zgłaszania się do gabinetu specjalisty jest poczucie utraty panowania nad swoim własnym życiem i przekonanie, że to depresja, lęk, czy obsesje/natręctwa kontrolują każdy krok i uniemożliwiają osiągnięcie szczęścia.
Psychoterapia psychodynamiczna może pomagać w odzyskiwaniu poczucia sprawstwa i autonomii, a także kontroli nad tym co dzieje się w życiu. Kolejną korzyścią płynącą z podjęcia psychoterapii może być rozwój inteligencji emocjonalnej, rozumianej między innymi jako zdolności do rozpoznawania własnych stanów emocjonalnych. Zrozumienie skąd w danym momencie pojawia się konkretne uczucie, może pomóc konstruktywnie sobie z nim poradzić. Celem psychoterapii psychodynamicznej jest wspólne zastanawianie się nad możliwościami uporania się z trudnościami życia codziennego.
Realistycznym celem terapii jest między innymi zdolność radzenia sobie w stresujących sytuacjach. Dzięki zaakceptowaniu swoich wad i złożonego świata przeżyć wewnętrznych w przebiegu psychoterapii, może dojść do poprawy funkcjonowania w relacjach z innymi ludźmi. Pogłębienie samoświadomości i empatii pozwala również na lepsze zrozumienie drugiego człowieka. Zdolność do czerpania satysfakcji z pracy zawodowej oraz twórczego rozwiązywania problemów może być kolejnym efektem terapii. Poczucie ogólnego dobrostanu psychicznego bez wątpienia ma pozytywny wpływ na wiele obszarów ogólnego funkcjonowania.
Zatem jednym z głównych celów psychoterapii psychodynamicznej jest umiejętność dojrzałego zaakceptowania, tego czego nie można już zmienić (np. doświadczeń z przeszłości) oraz nowa zdolność radzenia sobie z tym co można zmieniać (np. pojawiające się w codziennym życiu kryzysy). Ponadto psychoterapia psychodynamiczna może wpłynąć na złagodzenie objawów chorobowych, umiejętność analizowania świata swoich przeżyć wewnętrznych i nadawania im sensu, zrozumienie i radzenie sobie ze złożonymi stanami emocjonalnymi, odzyskiwanie poczucia kontroli nad własnym życiem, i co za tym idzie – budowanie poczucia własnej tożsamości i adekwatnej samooceny. To powoduje, że człowiek jest w stanie czerpać satysfakcję z życia, budować trwałe i bliskie relacje z innymi ludźmi, rozwijać się w pracy zawodowej, odczuwać radość z zabawy i osiągać wewnętrzną równowagę.
Na podstawie: Nancy McWilliams. Opracowanie przypadku w psychoanalizie.
Psychoterapia indywidualna
Im bardziej jest się uczciwym wobec siebie, tym większą ma się szansę na satysfakcjonujące i udane życie.
/Nancy McWilliams/
Psychoterapia umożliwia poznanie i rozumienie, jak również dokonanie zmiany obrazu siebie, własnych trudności, obszarów konfliktowych oraz postrzegania świata.
Ukierunkowana jest na:
- analizę doświadczeń życiowych osoby z uwzględnieniem procesów nieświadomych,
- pracę nad procesami intra – i interpersonalnymi,
- korektywne doświadczenie emocjonalne w relacji pacjent – terapeuta opartej na więzi,
- techniki psychoterapeutyczne odpowiednie do leczonych zaburzeń.
Psychoterapia indywidualna stosowana jest w sytuacji:
- przeżywania nadmiernego niepokoju, lęku, stresu
- obniżonego poczucia własnej wartości czy obawy przed oceną
- trudności w zakresie własnej tożsamości
- depresyjności i utraty sensu życia,
- przeżyć dotyczących straty lub żałoby,
- zaburzeń nerwicowych i emocjonalnych
- zaburzeń odżywiania
- zaburzeń psychotycznych
- nadmiernej zależności
- uległości lub złość, gniewu i wrogości,
- kryzysów życiowych, kłopotów w związku, trudnościach rodzinnych i wychowawczych
- nadużywania substancji psychoaktywnych, uzależnień behawioralnych
- trudności w budowaniu satysfakcjonujących związków z innymi ludźmi
- bezradności w wyniku nieskutecznych prób przezwyciężania trudności.
Psychoterapia par/małżeństw/rodzin
Jednakże najważniejszą dziedziną, w której człowiek może coś dać człowiekowi, nie jest sfera rzeczy materialnych, lecz ściśle ludzkich. Co daje jeden człowiek drugiemu? Daje siebie, to, co jest w nim najcenniejsze, daje swoje życie. Nie musi to oczywiście oznaczać, że poświęca swoje życie dla drugiego człowieka, lecz że daje mu to, co jest w nim żywe; daje swoją radość, swoje zainteresowanie, zrozumienie, swoją wiedzę, humor i swój smutek – wszystko, co jest w nim żywe i co się ujawnia i znajduje swój wyraz. W ten sposób, dając swoje życie, wzbogaca drugiego człowieka, wzmaga poczucie jego istnienia, wzmagając zarazem poczucie własnego istnienia. Nie daje po to, aby otrzymać.; dawanie samo w sobie jest doskonałą radością. Lecz dając nie może nie zrodzić czegoś w drugim człowieku, a to, co zrodzone, otrzymuje w zamian od obdarzonego; dając szczerze, musi także odbierać. Dając sprawiamy, że drugi człowiek staje się również ofiarodawcą i że teraz wspólnie dzielimy radość z tego, co powstało.
/Erich Fromm „O sztuce miłości”/
Terapia par/rodzin poprzedzona jest konsultacją umożliwiająca określenie trudności w relacji lub relacjach. Dotyczy różnych problemów pojawiających się w związku partnerskim czy trudności psychologicznych dotykających dzieci i ich rodziców.